هایده – یکی را دوست میدارم

یکی را دوست میدارم یکی را دوست میدارم ولی افسوس او هرگز نم یداند نگاهش میکنم نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاهه من که او را دوست میدارم ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواند به برگ گل نوشتم من به برگ گل نوشتم من که او را دوست می دارم ولی افسوس ولی افسوس او گل را به زلف کودکی اویخت تا او را بخنداند من به خاکسترنشینی عادته دیرینه دارم سینه مالامال درد اما دلی بی کینه دارم پاکبازم من ولی در ارزویم عشق بازی است مثله هر جنبنده ای من هم دلی در سینه دارم من عاشقه عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من عاشقه عاشق شدنم صبا را دیدم گفت صبا دستم به دامانت بگو از من به دلدارم که را دوست میدارم که او را دوست میدارم ولی ناگه زه ابر تیره برقی جست و روی ماه تابانم را بپوشانید من عاشقه عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من از بی راهه های حله بر می گردم و آوازه شب دارم من از بیراهه های حله برمیگردم و آواز شب دارم هزار و یک شب دیگر نگفته زیره لب دارم مثاله کوره میسوزد تنم از عشق امیده طرب دارم حدیث تازه ای از عشق مردان حلب دارم من عاشق عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من عاشق عاشق شدنم من به خاکستر نشینی عادت دیرینه دارم سینه مالامال درد اما دلی بی کینه دارم پاک بازم من ولی در آرزویم عشقبازیست مثل هر جنبنده ای من هم دلی در سینه دارم هایده یکی را دوست میدارم ولی افسوس او هرگز نمیداند